Memini vero, inquam;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An eiusdem modi? Duo Reges: constructio interrete. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Non est igitur voluptas bonum. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.

Deprehensus omnem poenam contemnet.
Quid me istud rogas?
Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.
Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don.
Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat?
Itaque ab his ordiamur.

Hoc autem loco tantum explicemus haec honesta, quae dico,
praeterquam quod nosmet ipsos diligamus, praeterea suapte
natura per se esse expetenda.

Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul
atque arripuit, interficit.

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.
Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis.
Quae cum dixisset, finem ille.
Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant?
Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;
Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.
Quonam, inquit, modo?

Age, inquies, ista parva sunt. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Bonum integritas corporis: misera debilitas. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Nam de isto magna dissensio est.

Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum.

Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Et nemo nimium beatus est; Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum.

Quid vero?: Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse?
Bork: Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?
Zenonem roges;: Non potes, nisi retexueris illa.
Bork: Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.
Scrupulum, inquam, abeunti;: Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore.

Teneamus enim illud necesse est, cum consequens aliquod falsum sit, illud, cuius id consequens sit, non posse esse verum.